Ubombo Children's Care Village

Zaterdag 04 oktober brengen Marloes, Rob & Jonathan me 's morgens naar Ubombo, een plaatsje hoog in de bergen. We gaan eerst bij Dawn langs, die Ubombo Children's Care Village (UCCV) runt. Zij en haar man hebben zelf een lodge in dezelfde straat als het weeshuis. Na kennisgemaakt te hebben brengt ze ons naar UCCV waar de kinderen, 19 in totaal. en de huismoeders me al opwachten. Samen met Marloes kijk ik wat rond (gevolgd door alle kinderen!) en Dawn laat me mijn kamer zien. Maar dan moeten Marloes en Rob toch weer terug en ook Dawn heeft andere dingen re doen. Dus daar sta ik dan! En ik voel me toch wel even in het diepe gegooid!
De kinderen, varierend in leeftijd van 2 tot 14 jaar, spreken geen engels, alleen Zulu. De huismoeders spreken wel Engels, in ieder geval geoeg om elkaar te kunnen begrijpen. Ze nemen me bij de hand en leiden me rond. Mijn kamer is in het hoofdgebouw. Hier heb ik ook mijn eigen badkamer en keuken. Verder is in dit gebouw ook de ruimte voor de doordeweekse creche, een tv-ruimte, de voedselvoorraad, een opslagruimte en een kleine 'bibliotheek'. Daarnaast zijn er enkele ruimtes die nog niet in gebruik zijn. Het hele gebouw heeft veel potentie maar is op dit moment een grote puinhoop. Het is vies en je kunt nauwelijks lopen door alle dozen, oud meubilair, speelgoed enzovoorts wat rondslingert. Mijn taak voor de komende weken: hier orde scheppen!! Op het terrein zijn dan nog 2 huizen waar de kinderen slapen: 1 huis voor de meiden (6 in totaal) en hun huismoeder Kethiwe, en 1 huis voor de jongens (8) en huismoeder Sponghile en voor de kleinsten (6, maar 1 ligt er in het ziekenhuis) en huismoeder Tobile. Verder is er een pottenbakkerij waarmee ze wat extra inkomsten proberen te verdienen, en een gebouw dat op korte termijn als bakkerij moet gaan dienen. Tenslotte is er nog een gebouw met toiletten en douches voor het personeel en de kinderen van de dagopvang. Na de rodleiding neem ik wat tijd om mezelf te installeren en de rest van de dag probeer ik de kinderen een beetje te leren kennen, zo goed en zo kwaad als dat gaat zonder met elkaar te kunnen spreken!

's Avonds komt Dawn langs en we bespreken mijn taken voor de komende weken. Er zijn problemen met het personeel: sommige doen hun werk niet naar behoren en er wordt gestolen. Door haar werkzaamheden in de lodge komt Dawn er op het moment onvoldoende aan toe om de hele zaak te controleren, en door goede referenties van Marloes en mijn werk voor Friends for Africa vertrouwt ze mij genoeg om mij gedurende mijn verblijf als 'manager' te bombarderen. Dit houdt in het aansturen van het personeel (3 huismoeders en 1 assistente, 2 crechejuffrouws, 1 wasvrouw, 2 pottenbakkers en een dag- en een nachtbewaker), toezicht houden op wie het terrein betreedt, de bestellingen van de huismoeders (voor eten en toiletspullen) controleren en bijhouden, kijken of de kinderen hun huiswerk doen en nog zo van alles... Ook moet er een programma voor de dagopvang komen, want op dit moment hebben de kinderen totaal geen ritme. Daarbovenop komt het schoonmaken en opruimen van het hoofdgebouw. Het is duidelijk dat ik me niet hoef te vervelen!
Als ik rond 9 uur in bed lig heb ik, ondanks dat ik doodmoe ben, moeite met de slaap vatten. Alle indrukken spoken door mijn hoofd. Ook probeer ik de taken wat te plannen. Ik vraag me af of ik wel bekwaam genoeg ben voor al deze taken. Ik hoop dat ik de mensen niet zal teleurstellen!

Mijn dagen beginnen om 06.00u als ik de sleutel aan de nachtbewaker moet geven om de poort te openen ('s nachts moet de sleutel bij mij ingeleverd worden). Dan kijken of het personeel op tijd komt en hun zo nodig aan het werk zetten. Dit is met een aantal van hun makkelijker gezegd dan gedaan. De wasvrouw zit het liefst de hele dag buiten in het gras. Bovendien verdwijnt er op mysterieuze wijze kleding uit de wasruimte. Ik betrap 2 personeelslede op het roken van joints en drinken van alcohol tijdens werktijd. Daarnaast hebben sommige werknemers ruzie onderling. Maar de meeste tijd en energie gaat zitten in het opzetten van een programma voor de dagopvang. De 2 juffrouws voelen er totaal niets voor om hun 'programma' (de kinderen laten doen waar ze zelf zin in hebben en dat dan zelf ook doen) in te ruilen voor iets wat daadwerkelijk werk vereist! Zodra ik even weg ben worden de kinderen gewoon alleen gelaten.
Met die personeelsleden die wel goed werken ontwikkel ik al snel een hechte band. Ze zijn blij dat ze niet langer alleen staan! Net name met mama Sponghile en dagbewaker Gina klikt het goed. Als ouders ontfermen ze zich over me en helpen me waar ze kunnen! We moeten samen vaak lachen om verschillen in de cultuur en de misverstanden die daardoor ontstaan.
Ook de kinderen leer ik met de dag beter kennen, en na enkele dagen ken ik zelfs al hun namen! Met name met de jongeren, die ik ook op de dag opvang zie, ontwikkel ik een band. (De oudere kinderen gaan overdag naar school). Zodra ik 's morgens buiten kom rennen ze me al tegemoet! Na enkele dagen kennen ze allemaal het woordje 'Kiss!' en zeggen ze 'jui jui jui' tegen elkaar en wijzen met hun vingertje als iemand iets stouts doet!

Bij elk project zijn er wel een paar kinderen die eruit springen, die je extra raken. Zo ook bij UCCV...
Vanaf moment 1 viel mijn aandacht op de kleinste van het stel, Londeka. Londeka zag er erg ziek uit, met grote open wonden op haar hoofd. Haar oogjes straalden meer levenservaring uit dan bij haar 2 jaren past.
Mijn eerste uren bij UCCV houdt Londeka een veilige afstand, terwijl de andere 18 kinderen me bestormen! Maar zodra ik even alleen ben en in het gras ga zitten komt ze naar me toe, nesteld zich in mijn armen en valt in slaap.
Die avond hoor ik van Dawn de oorzaak van Londeka's wonden. Haar ouders hebben haar als baby simpelweg gedumpt. Iemand anders heeft hier dankbaar gebruik van gemaakt door haar te gebruiken als een ingredient voor zijn medicijn.
Ok, uitleg...
Sommige 'witch-dokters' hier geloven dat kaalheid genezen kan worden door de haren van een baby bij de kale persoon op het hoofd te 'plakken'. Dus, om een kaal iemand te 'genezen' hebben ze dit meisje simpelweg gescalpeerd!!! Op het moment dat Londeka gevonden werd was ze bijna dood door de infecties aan haar hoofd.
In het ziekenhuis konden ze haar nog net redden. Het is ook daar de ze haar naam krijgt. Ze heeft verder geen geboorteakte, de exacte leeftijd is onbekend, laat staan dat er iets over haar familie bekend is... Het enige dat dit meisje van haar ouders heeft meegekregen is HIV, wat op dit moment om aan het slaan is in aids. Haar lichaampje heeft de kracht niet om haar wonden te genezen.

In mijn 1e week moet Londeka voor controle naar het ziekenhuis (welke zich direct naast UCCV bevindt), en daar ook 's nachts blijven. De dag erna ga ik haar samen met Sponghile ophalen. Als we de kinderafdeling binnenkomen breekt mijn hart. Tussen alle zieke kinderen (geen ouders te bekennen) zit Londeka stilletjes in haar ziekenhuisschort, haar hoofd gebogen naar de vloer turend... Sponghile en ik lopen naar haar toe. Even kijkt ze nog de kat uit de bomen, maar als ik haar de knuffel laat zien die ik voor haar meegenomen heb springt ze op en drukt zich in mijn armen. Ze wil me niet meer loslaten!! Opeens moet ik huilen om alles wat dit kindje moet doormaken.
Dit heeft het grappige effect dat niet alleen Sponghile maar ook alle verpleegsters opspringen om mij te troosten. Naar de kinderen wordt niet meer omgekeken eb mijn hoofd wordt geplet tussen de boezems van verschillende African Mama's!!
Londeka is niet verdrietig meer. Met haar handje pakt ze mijn hand en leidt me de ziekenhuis-zaal door. Trots als een pauw laat ze alle kinderen haar blanke vriendinnetje en nieuwe knuffel zien!! Als Sponghile dan haar jurkje tevoorschijn haalt lacht ze helemaal van oor tot oor: dit betekend dat ze mee 'naar huis' mag!
Alleen ik mag haar helpen met aankledeb, en op de terugweg weigert ze om te lopen: ik moet haar dragen! Ik vind het allemaal prima. Voor die glimlach zou ik je wel de hele wereld over willen dragen meisje!
Overbodig om toe te voegen dat Londeka en ik vanaf dit moment dikke vriendinnen zijn!!

De dagen vliegen zo voorbij en na anderhalve week bij UCCV is het moment dan eindelijk daar dat Peter in Zuid-Afrika aankomt. Wat heerlijk om hem weer te zien en wat heerlijk om met iemand over alle ervaringen te kunnen praten!

Na een week hard werken gaat alles met het personeel ook veel beter. Ze hebben allemaal flink op hun donder gekregen van Dawn en 1 huismoeder is vanwege ordeverstoring en diefstal uit haar positie gezet. Ze moet mij nu helpen met poetsen. De laatste waarschuwing heeft duidelijk indruk gemaakt, want ze schrobt en boent er op los!! Ook alle anderen doen veel meer hun best. Ook als ik even niet in de creche ben draait het programma gewoon door. Wat een verademing!

Dit betekend niet dat Peter e ik het nu rustig aan kunnen doen. Peter gaat deze week buitenverlichting over het hele terrein maken. Dat is hard nodig want het is hier vanaf een uur of 7 pikdonker. Door het ongelijke terrein en door de aanwezigheid van slangen is buiten lopen dan erg gevaarlijk. Ook zullen de lampen dieven afschrikken (diefstal is door de armoede een groot probleem hier). Verder zal Peter deze week een vloer betegelen in een kamer die als therapieruimte gebruikt zal gaan worden. Ik heb mijn handen nog vol aan het sorteren van dozen en andere opruimwerkzaamheden.
We werken overdag dan ook keihard, met af en toe een pauze om met de kinderen te spelen. 's Avonds als de kinderen in bed liggen koken we voor onszelf en dit zijn de momenten dat we de gelegenheid hebben om eindelijk wat bij te kletsen en tijd voor elkaar te nemen.
In het weekend houden we met de oudere kinderen, net als vorige week, filmavond. Er is voor iedereen chips en limonade. Niet allen de kinderen, maar ook de huismoeders vinden het geweldig!

En zo komt het vertek steeds dichterbij. De laatste dagen voel ik me niet zo lekker en ook krijg ik ontstekingen over mijn hele lichaam, die steeds erger worden. Ik denk dat dit komt door het werken in al het stof, maar als David (Dawn's man) me ziet raadt hij me aan om er mee naar het ziekenhuis te gaan; zeker omdat we vanuit hier naar Mozambique zullen gaan. En zo zit op dinsdag 21 oktober in het staatsziekenhuis in Ubombo te wachten om ingeschreven te worden. Gelukkig kent David hier een dokter, dus hoeven we niet in de (eindelooooos lange!!) rij om een dokter te zien.
Het blijkt dat ik waarcshijnlijk tick-bite-fever (teken-koorts) heb en nog andere insectenbeten waar ik een allergische reactie op vertoon. Het is erg goed dat we hiermee naar het ziekenhuis zijn gegaan, want met de tick-bite-fever had ik anders binnen enkele dagen hoge koorts gekregen, vreselijke hoofdpijn en hallucinaties. Dat zou in Mozambique geen pretje geweest zijn!! Maar goed, er wordt een pak pillen en zalf voorgeschreven en dat zou binnen korte tijd moeten helpen.

Die avond komt de Afrikar-groep (waarmee we naar Mozambique zullen gaan), onder leiding van Marloes, in Ubombo aan. We zullen vanavond bij Dwn en David in de lodge slapen, om de andere 4 reisgenoten te leren kennen.
's Avonds nemen we dan ook al afscheid van de oudere kinderen. Woensdagmorgen keren we terug om van de kleintjes en het personeel afscheid te nemen. Het afscheid valt me zwaar. Wat kun je in korte tijd een band met mensen krijgen! Ik heb het gevoel dat ik nog zo veel zou kunnen doen hier, en dat ik de kinderen in de steek laat. Kon ik me nu maar even verstaanbaar maken en ze zeggen dat ik ze niet zal vergeten. Dat ik niet wil gaan eigenlijk... en dat ik zeker terug zal komen!
In plaats daarvan wordt er nog even heel veel kusjes gegeven en geknuffeld, en kan ik alleen maar hopen dat ze het een beetje begrijpen.
Sponghile moet huilen als we vertrekken, en ook Dawn ziet ons absoluut niet graag gaan.

Maar ja, we moeten door...
Mozambique wacht!!

Liefs,
Kim