Thuis in het huis van de Vader

Vanuit Destiny House vervolgen we onze weg naar iKhaya Likababaa, zulu voor ‘Huis van de vader’. Peter en ik zijn al een aantal keren eerder hier geweest, en ja hoor, we weten ook de weg er naar toe gewoon te vinden. Wow, wat ziet het er mooi uit. We kunnen meteen zien dat er een aantal nieuwe gebouwen op het terrein zijn gebouwd. Net zoals Destiny House ligt iKhaya Likababa ook op het terrein van een kerkgemeenschap. Zowel het weeshuis als het kerkgebouw zijn uitgebreid qua gebouwen en mensen. Hier is nog geen sprake van toename van het atheïsme. Voor veel mensen neemt het geloof, maar zeker ook de kerkgemeenschap waar ze bij horen, een centrale plek in hun leven. En zo gaan ook wij deze maanden op zondag naar de kerk. Maar dan wel met een mooie live-band, en aparte kindergroepen voor de leeftijd van Dani en voor de leeftijd van Tren, waar ze kunnen knutselen en spelen. En met een heerlijke cappuccino in de ontmoetingsruimte bij de kerk. Zo wordt het toch echt een familie-activiteit waar je met plezier naar toe gaat.

Op de eerste dag van het vrijwilligerswerk ontmoeten we Loressa, de (voor ons nieuwe) coördinator. Na vele emailcommunicatie is het heel fijn om elkaar eens in het echt te ontmoeten. We krijgen een rondleiding en er is meteen een warm weerzien met een aantal huismoeders die er 8 jaar geleden ook al waren. Ik was toen zwanger van Dani, en dus vinden ze het uiteraard erg leuk om ‘het eindproduct’ van die zwangerschap nu te kunnen bewonderen [e-1f60a] Inmiddels kennen de kinderen al een aantal woordjes zulu en dat valt helemaal goed bij de dames. Ook kennen we een aantal van de kinderen. Waar mogelijk wordt vanuit iKhaya voor de kinderen een vervangend adoptie gezin gevonden – binnen de eigen familie of zo nodig erbuiten. De meeste kinderen die wij 8 jaar geleden hebben gezien hebben dus inmiddels een leven elders. Drie meisjes zijn er echter nog, ze waren destijds in de leeftijd van 2-7 jaar, dus zijn nu opeens al heuse dames geworden. Bijzonder om te zien hoe ze zich ontwikkeld hebben. De oudere meiden wonen op het terrein bij een stel, wat hier samen met hun eigen 2 kinderen is gaan wonen, om telkens aan max. 5 weeskinderen een vaste thuissituatie te bieden. Bijzonder waardevol voor de meiden, maar tegelijkertijd ook een behoorlijke invasieve opgave voor hun eigen gezinsleven. De oudere jongens hebben ook een eigen huis op het terrein, samen met een huismoeder. Deze vrouw heeft zelf ook 2 (al wat oudere) kinderen, die ervoor gekozen hebben om niet hier in te trekken maar in plaats daarvan bij hun oma te wonen. Dit is in de Zuid-Afrikaanse context niet vreemd. Veel te vaak nog steeds is de vader ‘buiten beeld’ en werkt de moeder op een flinke afstand van huis. Voor een stuk zit dit verankerd in hoe familieleven reilt en zeilt binnen deze cultuur, maar het heeft zeker ook een economische achtergrond: Heel veel keuze in werkgelegenheid is er niet (in Zuid-Afrika was eind 2021 maar liefst 35% werkloosheid!), en met de Zuid-Afrikaanse afstanden rij je al snel een aantal uren om ergens te komen). Eens in de maand hebben ze een weekend vrij en gaan met mini-busjes (een eigen auto bezitten is zeldzaam) naar huis om een paar dagen hun kinderen te zien.

In de weken die volgen gaan we weer aan de slag met klussen, voor mij en de kids is dat veel schuren en schilderen en het wat complexere technische werk laten we aan Peter over [e-1f609] Het is bloody hot ondertussen, dus we beginnen in de ochtend gemiddeld rond 7.30 en rond een uur of 15.00u ronden we moe en bezweet af. Ondertussen moet er uiteraard ook nog thuisonderwijs gegeven worden en voor Peter en mij daarnaast in de avonden en weekenden tijd maken voor werk en studie. Geloof het of niet, we hebben het best druk in Empangeni ! Maar uiteraard wordt dit afgewisseld met regelmatig een duik in het zwembad, en nemen Dani en Tren bij de lokale manege een aantal paardrijlessen. Onder goede begeleiding, maar zonder overmatige veiligheidsmaatregelen: hup op het paard en samen het bos in. De kinderen vinden het heerlijk. Daarnaast worden we uitgenodigd voor allerlei sociale activiteiten: een braai (bbq) hier, een verjaardagsfeest daar, een bezoek aan de lokale kliniek vanuit een ander goed doel, de group night van Loressa’s kerk/vriendengroepje waar we gezamenlijk koken en eten, Dani gaat wekelijks met de dochter van de pastoor mee om bij hun thuis te spelen en te zwemmen…. We voelen ons echt welkom.

Gedurende deze maand moeten onze visa verlengd worden, aangezien je op een toeristenvisum in principe maar 3 maanden mag blijven. We weten uit ervaring dat dit een training op geduld is, waarvoor de Dalai Lama himself nog moeite had om te slagen. Maar we worden getipt op een ‘VIP aanvraagprocedure’: je betaald 3 keer zoveel maar je hoeft maar half zo lang te wachten. En eerlijk is eerlijk: het werkt. De papierwinkel op zich blijft echter een niet-te-snappen en uitermate bureaucratisch proces. (Lang leve het Schengenverdrag in Europa!!) De uitkomst is al even bijzonder: al onze aanvragen worden goedgekeurd, maar met zijn 4en krijgen we 3 andere einddata voor de verlenging. De kinderen mogen een maand langer blijven dan mij en Peter [e-1f60a] We wensen de Zuid-Afrikaanse Home Affairs veel succes in deze maand, haha. Maar goed, de data zijn allemaal (iéts) na onze geplande terugvlucht, dus als we geen vertraging hebben zouden we het net moeten redden.

Omdat de aanvraag en het ophalen van het visum in Durban gedaan moet worden combineren we dit met tripjes naar Ballito, een prachtige voorstad van Durban. Hier wonen de rich[e-38]famous van Zuid-Afrika, zijn heerlijke luxe restaurants (maar voor onze maatstaaf zeer betaalbaar), regelmatig live muziek en zijn prachtige stranden te vinden. Jee wat is de Indische Oceaan toch heerlijk, met name de temperatuur van het water. Dit is toch wat anders dan onze (ook prachtige maar) koude Noordzee.

De maand vliegt op deze manier weer voorbij. Ondanks dat we ons volop nuttig maken met klussen, willen we ook graag nog iets extra’s voor en met de kinderen doen. Ook gunnen de huismoeders van de oudere kinderen een extra dagje vrij. Daarom besluiten we de zorg voor de oudere kinderen een dag en nacht over te nemen. We beginnen in het huis van de jongens. Trishia, de huismoeder, is op recht ontroerd dat we dit voor haar en de jongens willen doen. Zelf kan ze zo een dag langer bij haar eigen kinderen blijven. De jongens willen we mee uit eten nemen. Iets wat voor een zeer zeldzaam uitstapje is, bijvoorbeeld als ze uitgenodigd zijn voor een kinderfeest van een klasgenoot. Maar eigenlijk bijna nooit met hun 5en samen, terwijl dit voor hun toch ‘hun gezin’ is. Zodra ze het horen dat dit het plan is, horen we dagelijks: “Are we still going? When are you coming for the sleep-over?” En op de dag zelf zijn ze uiteraard door het dolle heen. Dani logeert die nacht in het centrale weeshuis, waar ze 2 vriendinnen van haar eigen leeftijd heeft gemaakt. Tren logeert met ons bij de jongens, ze helpen hem met zijn bedje klaar maken en Tren moet uiteraard ook meedoen met hun dagelijks ‘bathing’-ritueel. Oftewel: allemaal samen onder de douche, onderbroekjes onder de kraan wassen, en het hoogtepunt: haren wassen. Ze bewonderen het verschil tussen Tren zijn natte haren en droge haren (nat is het bij Tren veel platter, maar met kroeshaar werkt dat niet zo) en allemaal willen ze een keer zijn haren kammen. Tren snapt niet wat er zo bijzonder aan hem is, maar vind het verder wel allemaal prima. Na het uit eten (groot succes!) kijken we bij hun thuis nog een film. Peter heeft hun oude televisie verbonden met zijn telefoon waardoor we op Netflix een film kunnen uitzoeken. Verbazing en verwondering alom. Dit werd compleet toen Tren met bedtijd zijn elektrische tandenborstel tevoorschijn haalde, ook deze werd door allen van dichtbij geïnspecteerd. En de volgende dag werden we om 05.00u gewekt: wakker worden, dan kunnen we misschien nog wat Netflix kijken voor jullie weggaan [e-1f60a] Wat een eer om een dag onderdeel van deze 5 attente en liefdevolle jongens uit te mogen maken.

Dankzij een hele lieve donatie aan Friends for Africa hebben we bovendien budget voor een uitje met alle kinderen. Als eerste gaan de kleintjes (tm 6 jaar) een ochtend naar de kinderboerderij. Dit is voor die kleinste, die nog niet naar school gaan, een hele spannende gebeurtenis: zij komen normaal zelden buiten de poorten van het weeshuis. Gelukkig verdwijnt bij eenieder de spanning als de frietjes en hotdogs tevoorschijn komen [e-1f60a] Enkele dapperen durven zelfs een ritje op een pony te maken.

Het laatste weekend staat oppassen bij de meiden op de planning en het uitje met de oudere kinderen naar een activiteitenpark gaan waar ze kunnen lasergamen, trampoline springen, midgetgolven etc. Dit loopt echter anders als Tren opeens (wat later blijkt) een heftige ‘a-typische’ koortsstuip krijgt. Enkele spannende uren volgen voor ons waarin we in allerijl naar het ziekenhuis gebracht worden en toch wel enkele schietgebedjes zeggen. In het ziekenhuis worden we gelukkig zeer goed opgevallen, worden acuut de juiste handelingen en onderzoeken gedaan en de geruststellende diagnose gemaakt: Tren knapt weer helemaal op. Wat een ontzettende oplichting! Enkele nachten opname op de slaapzaal van de kinderafdeling volgen voor Tren en mij, om de oorzaak van de stuip bij Tren te achterhalen. Uiteindelijk moeten we genoegen nemen met oorzaak onbekend, maar wel weer een volledig gezond kind. Na een paar hectische dagen verlaten we moe maar vooral dankbaar voor deze goede afloop het ziekenhuis. Dankbaar voor de goede en kundige zorg (dat is niet overal in Zuid-Afrika zo, weten we uit ervaring) maar ook dankbaar voor de enorme steun die we kregen van alle mensen om ons heen, die voor een groot deel een maand geleden nog onbekenden waren. Dani is opgevangen, kunnen gaan logeren, meegegaan naar het uitstapje; er werd voor Dani en Peter gekookt en we ontvingen vele beterschapswensen. De huismoeders die erbij waren toen Tren de aanval kreeg waren oprecht bezorgd en geroerd toen ze Tren weer gezond terugzagen. Een Afrikaans gezegde luidt: ‘It takes a village to raise a child’. Voor de kinderen die thuis zijn in dit ‘Huis van de vader’, dat in feite draaiende blijft door steun van de gehele kerkgemeenschap, is dit zeker waar. Maar ook wij hebben ons deze dagen gesteund gevoeld door deze iKhaya Likababa- familie.

Het vrijwilligerswerk zit erop. We zijn inmiddels al 3 maanden in Zuid-Afrika. We vervolgen op 7 maart onze tocht naar Port Edward, waar we toch al 10 dagen aan de kust gepland hebben om bij te komen van alles. Op naar nog meer avonturen [e-1f60a]

Hieronder nog een verslagje van Dani (mrt 2022)

Hoi allemaal, hier weer een verslagje van Dani.

Ik ga jullie mensen vertellen wat ik heb gezien bij weeskinderen. Het gaat heel anders. Ze zingen voor het eten en gaan er naar de kerk. Wel met nog wat andere kinderen. Ze spreken er ook veel Zoeloe. Ik zou niet in een weeshuis willen wonen.

Maar na de laatste maand vrijwilligerswerk gingen we naar de volgende bestemming. Dat was in port Edward bij mensen thuis. We hebben daar geleerd over krokodillen die gevaarlijker zijn bij het water dan in het water. En ook over vlinders hoe ze hun vleugels maar binnen 20 minuten kunnen vouwen anders kunnen ze al nooit meer vliegen. Het was heel indruk wekkend.

We hebben ook leuke dingen gedaan zoals naar een waterpark, daar in de tuin een vuurtje maken of in de tuin zwemmen. Zwemmen dat gaan we nog wel vaker doen hier, maar over vijf en een halve week komen we al weer terug. Ik hoop dat jullie nog fijne dagen hebben en veel geluk.

Liefs Dani.